Het Verdronken Land van Saeftinghe, dat is uitgestrekte, ruige natuur op de rand van land en water. Het Verdronken Land, de naam zegt het al, was vroeger bewoond. In de late Middeleeuwen lag er de Heerlijkheid Saeftinghe, met welvarende polders, dorpjes en zelfs een kasteel: Slot Saeftinghe. De natuur, maar ook de strategische ligging - wie Saeftinghe bezat, beheerste de toegang tot de haven van Antwerpen- veroorzaakten uiteindelijk de ondergang. Verschillende stormvloeden in de 14 en 16e eeuw verslonden grote stukken van het ingepolderde land. In de Tachtigjarige Oorlog (16e eeuw) werden bovendien de dijken opzettelijk doorgestoken, ter verdediging van Antwerpen. De Westerschelde maakte er weer een uitgestrekt schorrengebied van, het grootste van Europa! 

Het gebied in een notendop

Saeftinghe, dat is 3600 hectare ofwel 36 km² brakwaterschor. Het geeft een beeld van het Zeeuwse oerland: leven op het ritme van het getij. Het water van de Westerschelde stroomt bij elke vloed het gebied binnen; bij eb zakt het water weer. Via de drie hoofdgeulen, die zich het gebied in vertakken, komt het water tot vlak bij de dijk. In de Westerschelde wordt het zoete rivierwater van de Schelde gemengd met het zoute water van de Noordzee. Het water in Saeftinghe is dan ook brak.

De slikken (kale grond) en de schorren (begroeide stukken) vormen een eldorado voor vogels. Tienduizenden vogels komen hier voedsel zoeken, broeden, rusten en overwinteren. Er zijn in de loop der jaren al meer dan 200 vogelsoorten waargenomen!

Meer weten?